ben.

neden bana yardımlar ediyorsun,kendin gibi olmamdam mı korkuyosun? sorularını ve çelişkilerini aklından geçirdiğini biliyorum ve sana hiç ummadığın bir cepheden yazıyorum,yola çıkmadan ve 5. senemde ilk seneki heyecanı kalbimde taşıyarak sana..

       şunu bilmeni istiyorum ki,kendimle seni kıyaslamadığım bir cephedeyim,ortak noktamızda ikimizinde yorgun,yaralı ve bitkin oluşu,yani yoldaş misali...

 dişim ağırırken,sabahın ilk saatlerine kadar sohbet ettiğimiz dakikalarda,cafeini olduğun dakikalarda benim,hep olduğun kişi kal diye uğraştım,çalıştım..bir kaç hayalim oldu,bazen susmam gereken şeyler,onlarıda kollamaya çalıştım...ben her zaman iyi bir insan olamadım,ama bunada çalıştım..küçükkende mutluluğa dair oyunlarım oldu benim,kazanan hep ben olurdum dünyamda..inandığım şeyin ardına hep düştüm,(senin mutlu olacağına,ve gülecğine inandım),ve söyleyemeyeceğim hayallere yolculuk ettim,hayal olduklarını bile bile,korktum..korkuyorum..

ama bir süredir sana bakıyorum ve çok yorgunsun. o yüzden pes etmiyorum. böylece düzelmesi için senn yorgunluğunda kendimi şarj ediyorum hergün,yada bu aralar..

kendini yıpratacağın,üzeceğin,ve umutlarını hergün öldürdüğün,heyecandan uzak bir intihar saldırısına dönüştüreceğin bi kaosa izin vermemek adına elimden gelen ne varsa yapmaya hazırım...

Hayata karşı bir suçluydum
Bir sabah uyandım birileri lotus olmuş sınırlarımda.
Ve hala birileri derin bir uykuda...
Evet suçluyum belki,korkuyorum
Kaç faktör korur ruhumu lotusa yazmaktan...