inandığım şeyi kaybettiğim dakikadan beri yapamıyorum...çok kısa bir anda geldin belki,birden,aniden,istemeden...ama bazenkısacık bir an yeter o şefkati görmeye, ben gördüm,annem gibiydin asil,kardeşim gibiydin ürkek,saf ve tatlı...ne kadar kızsanda sana bakmaktan alamadım kendimi,doyamadım,doymak için çok uğraştım,uğraşmak daha çok acıktırdı beni sana...evet itiraf ettim,evet kırdım belki,ama eğer mutlu olmak adına ne varsa yapacağımıda biliyosun..sözlerimi unutmadım ben..son sırana bir kişilik bir bilet istedim senden,ve senin için yalnız bıraktım kendimi unutma...bazen herşeyi silip yeniden başlıyabiliyor insan hayata,işte ben o bazenin tek umudu olmak istiyorum bütün dualarımda.sana da hak veriyorum,inannıyorum,güveniyorum.. tek sorun ne biliyomusun beynimdeki,içimdeki şeye sensizliği anlatamıyorum,huzursum,uyku hücrelerim sana grevde..yoruluyorum bu ara,gücüm yok,hiç olmaktan,basit olmaktan korkuyorum,sen ve ben bunu haketmedik..zor şarkısındaki gibi,zor kadere mi emanet edicem seni,bunca yaşadığın insanların,seni üzenlerin dieti miyim ben? onlar dakika olarak benden fazla olabilir ama düşünce olarak olamadılar ise ,benm suçum ne ,hayat denen köyde ne kadar dakikan varsa o kadar mı zenginsin...kır bütün zincirlerini,kağıt kafeslerdeki bu adamı kurtar,izin ver rahat uyusun,yapamıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder